Stowarzyszenie
Stowarzyszenie
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
W tekście poświęconym Kursowi Podstawowemu rola teorii psychoanalizy i praktyki psychoanalitycznej została ujęta jako integralna całość. Nie należy jednak sądzić, że fakt oddzielnej zakładki zaświadcza o czymś przeciwnym. Jej odrębność wynika z faktu, że członkami SFP nie muszą być wyłącznie osoby psychoanalizę praktykujące. Niemniej jednak ich istnienie objawia się inaczej niż członków niepraktykujących. Stąd też wynika konieczność istnienia tej zakładki.
Kim jest osoba praktykująca psychoanalizę? Nie musi nią być ani psycholog, ani lekarz, zawody tradycyjnie przypisywane psychoterapiom. Nie muszą nimi być także inni terapeuci, ani nawet specjaliści od pracy z człowiekiem. Natomiast mogą nimi być tylko ci, którzy mają, lub będą mieć za sobą długi proces własnej psychoanalizy. Proces w zasadzie nieskończony.
Przyjmuje się stereotypowo i nadzwyczaj naiwnie, że psychoanaliza została powołana do istnienia jako metoda lecznicza, czy lecząca. To błędne mniemanie, które dostrzeżemy natychmiast, gdy tylko zrozumiemy czego oczekuje psychoanalityk od analizanta. A oczekuje rzeczy i prostej, i niesłychanie trudnej. Człowiek w gabinecie analitycznym proszony jest o mówienie. Nie mówienie czegoś, ale „mówienie coś”, mówienie czegokolwiek. Z tego zaś wynika, że psychoanalityka nie interesuje nic poza mówieniem. Mówieniem i jego skutkami. Psychoanaliza nie jest w związku z tym również rozmową. Jeśli jest mówienie, to musi być również słuchanie. Wszystko, co się dzieje w psychoanalizie, dzieje się między mówiącym i słuchającym.
To wszystko sprawia, że w rzeczy samej nie można mówić o nauczeniu się bycia psychoanalitykiem. Psychoanalityk jest w niekończącym się stanie formowania. To określa formy kształcenia i doskonalenia.
W SFP psychoanalitycy ustawicznie mówią o swej praktyce psychoanalitycznej, o sobie jako „analizancie”, ale też analityku. Ma to miejsce w grupach klinicznych. Zamkniętych, w których wszyscy praktykujący członkowie SFP mają obowiązek prezentowania swojej pracy z analizantami i poddawania jej dyskusji, krytyce, kontroli. Na grupy te mogą być zapraszane osoby z zewnątrz, praktykujące jak i nie praktykujące. Zaprasza takie osoby Szef Sekcji Klinicznej. Spotkania otwarte są organizowane dla wszystkich członków Sinthome, a także osób z zewnątrz, na którym praktykujący członkowie SFP przedstawiają konceptualizację jakiegoś fragmentu swej pracy z analizantami w celu propagowania psychoanalizy jako praktyki.
Ponadto każdy członek praktykujący ma superwizować swą pracę z dwoma psychoanalitykami, a także prowadzić autorskie seminaria poświęcone psychoanalizie.
Wszystkich zainteresowanych tymi propozycjami, lub tylko chcących przyjrzeć się temu jak my to robimy, praktykujących, także psychoterapię, jak i niepraktykujących, zapraszamy. Zainteresowanych odsyłamy do Szefa Sekcji Klinicznej - Przemysława Szubartowicza (ssk@sinthome.pl).
Grupy kliniczne odbywają się przynajmniej raz w miesiącu.
Sinthome, Warszawa 2015
